50 jaar geleden vond het Tweede Vaticaans Concilie plaats. Een historische gebeurtenis van wereldformaat én een spannend verhaal. Zonder het Concilie is de Kerk van gisteren, vandaag en morgen niet te verstaan.
Herbeleef dag na dag het Concilie zoals het 50 jaar geleden gebeurde. Volg de actualiteit op de voet en neem deel aan het debat op Facebook.
Volgconcilie is een initiatief van het Studiecentrum Kerk en Media vzw met medewerking van
We hebben getracht alle rechthebbenden op copyright te bereiken. Mochten er toch illustraties zijn opgenomen zonder voorkennis van rechthebbenden, dan worden zij verzocht contact op te nemen met de uitgever: Studiecentrum Kerk en Media vzw, Halewijnlaan 92, 2050 Antwerpen
Maar het valt wel op dat de ceremonie verloopt volgens een persoonlijk scenario van de paus. Het is een pauselijke viering, zonder concelebratie van de Concilievaders. En alle toespraken zijn pauselijke teksten die niet door het Concilie zijn opgesteld, al worden ze wel zo voorgesteld. De stijl is eerder diplomatiek.
Mgr. Felici, secretaris-generaal van het Concilie, leest de apostolische brief In Spiritu Sancto van Paulus VI voor die officieel het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie afsluit. De paus verklaart daarin alle afgekondigde Conciliedocumenten als geldig en verordent alle christengelovigen om ze in hun gelovige leven na te volgen.
Daarmee zit de belangrijkste gebeurtenis van de rooms-katholieke kerk in de 20e eeuw erop. De implementatie van de besluiten is al begonnen tijdens het Concilie, zoals bijvoorbeeld de liturgiehervorming, en duurt tot op vandaag voort.
Belgische ambassadeur bij de Heilige Stoel P. Poswick getuigt
Politiek rapport van 21-12-1965. Bestemmeling Paul Henri Spaak (Belgisch Minister van Buitenlandse Zaken). [De tekst van dit rapport is opgemaakt door Prignon die ook kerkelijke raad was bij de Ambassade van België bij de H. Stoel. De ambassadeur verzond de tekst als zijn eigen rapport aan de minister.]
Het concilie is dus beëindigd. Men is het - in weerwil van enkele typische Romeinse langdradigheden - in het algemeen eens over de waardigheid en het indrukwekkende karakter van de slotplechtigheden. Ze bereikten bij momenten de echte grandeur. Het wederzijdse intrekken van de excommunicatie tussen Rome en Konstantinopel en misschien meer nog, het gemeenschappelijk gebed met de observatoren van de andere Kerken in Sint-Paulus, laten onvergetelijke indrukken na. De toespraak van de Paus bij deze laatste gelegenheid maakte grote indruk op de aanwezigen. Het "vanaf nu zullen we ons niet meer alleen voelen" heeft de harten diep geraakt en heeft weerklonken als een belofte.
Tijdens zijn laatste toespraken en homilieën heeft de paus eraan gehouden het belang van schema XIII te onderstrepen en de liefde van de Kerk voor de mens door de synthese met de andere Concilieteksten uit te werken. Theocentrisme en antropocentrisme, zijn verre van tegenstellingen maar roepen elkaar wederzijds op.
Dat was ook het thema van de zeven boodschappen die door de kardinalen werden gelezen en die zich richtten tot alle menselijke categorieën. Het idee was goed. Het duidde op de wil om met een bepaalde klerikale stijl te breken en zich te engageren in een ware dialoog. De uitwerking is minder gelukkig gebleken. Veel bisschoppen waren ontgoocheld dat de Heilige Stoel in dergelijke omstandigheden, zich uitsluitend houdt aan haar diplomatieke taal. Daarenboven waren de teksten, een beetje lang, niet conciliair: zij waren per spoed op de vooravond door het Staatssecretariaat verstuurd, zonder dat het concilie er kennis had kunnen van nemen. Nu, de inhoud - of wat erin ontbrak - gaf geen algehele voldoening. Men zou bij voorbeeld gewenst hebben dat in de boodschap aan de regeerders, op zijn minst een discrete allusie zou opgenomen zijn naar sommige kerkelijke misbruiken in de relatie met de tijdelijke macht in het verleden. En waarom, op een moment waarop de Kerk de vrijheid vraagt haar missie te mogen verwezenlijken, heeft men niet herinnerd aan wat men voor allen komt te promulgeren in de Verklaring over de religieuze vrijheid? De toon ervan zou veel overtuigender geweest zijn. Dit alles toont een paraconciliaire inspiratie aan. Anderen hebben de stijl "Semaine sociale" of "KAJ-congres" gehekeld, die niet past bij de waardigheid van het Concilie. Deze laatste reactie blijkt evenwel minder gelukkig en ingegeven door reflexen waarvan men zich juist had willen ontdoen, door te proberen in het spreken tot de wereld, haar taal te spreken. De pauselijke streling voor de blindenhond aangenomen « coram Sanctissimo » om de officiële taal te gebruiken op zo'n plechtig moment, getuigde op haar manier van de bezorgdheid van de Kerk voor alle mensen [Voor de boodschap aan de zieken en lijdenden was ook een blinde met zijn hond tot bij de paus gekomen.]
