We hebben buitengewone tijden beleefd met de ziekte en de dood van de paus. Van bij de aankondiging van een laatste hervallen hebben we ons 's avonds naar het Sint-Pietersplein gespoed. Een enorme bewogen massa had zich tussen de colonnades van Bernini verzameld. Ik heb nog nooit zo'n atmosfeer meegemaakt. Moeilijk te beschrijven. Wat nog het beste ons aller indruk typeert is het gevoel publiekelijk een groot evenement te hebben beleefd. Het was niet de droefheid, nog minder het esthetisch genoegen die avond daar te zijn, noch het fatalisme, noch de onzekerheid... iedereen voelde zich verantwoordelijk, het was eerder het serene samen met de paus zijn laatste momenten te beleven.

Ik schrijf het woord sereniteit, het is het woord dat de paus het vaakst heeft herhaald: "Mijn koffers zijn gepakt... niets vertroebelt mijn sereniteit." De aankondiging van zijn dood deed ons niet versteld staan, pas daarna zijn we werkelijk ontroerd geworden. Twee opeenvolgende avonden heeft de televisie gedurende meerdere uren zijn belangrijkste daden, gebaren en toespraken getoond. Het is schokkend te zien hoe de dood plotsklaps het leven van een mens samenbalt en het zijn volle zin verleent. Sommige toespraken die ons onbeduidend leken, onthulden opeens hun belang. Alles wat pure spontaneïteit leek en gemakkelijke goedaardigheid, verhief zich op de hoogte van de meest opzienbarende goedheid.

Wat meer is, de indrukken die wereldwijd werden verzameld zijn werkelijk zeer ontroerend geweest. U zult in de kranten gezien hebben hoe mensen van alle gezindten en van overal hulde gebracht hebben aan de herinnering van deze man van de boerebuiten zonder aanzien. In die omstandigheden zijn de begrafenisceremonies uitgegroeid tot een buitengewone belevenis.

Ik was niet op het Sint-Pietersplein tijdens de overbrenging naar de basiliek. Ik heb alles gevolgd op de televisie (overigens in eurovisie). Ik ben hem wel gaan zien in Sint-Pieters. Een enorme ingetogen massa schreed gedurende de hele dag sereen in dichte drommen te midden van de lege concilie-aula en ging rond het baldakijn. Zijn olijfkleurige teint heeft iedereen getroffen. De volle pracht van de Sint-Pieter volstond nauwelijks om zo'n stoffelijk overschot te eren.

Elke dag onthulden de kranten nieuwe details die de figuur van de paus nog meer deden schitteren. Zijn laatste brief aan zijn broers, zijn onbaatzuchtigheid, zijn goedheid... Men heeft hem de titel toegekend van de meest geliefde man op aarde. Het is werkelijk onvoorstelbaar. Men vraagt zich af van waar dit komt. Hij is gestorven op Pinkstermaandag, men heeft in eeuwen niet zo'n feest van de heilige Geest gehad. Ik weet niet of jullie de tekst van Mauriac in La Croix hebben gelezen; het is de mooiste van allen (en dit in alle objectiviteit).

Brief van Claude Troisfontaines aan zijn ouders, student Belgisch College en vanaf de 2e zittijd doctorandus aan de Gregoriana en tevens secretaris van Mgr. Charue