Mgr. Philips verlaat het Concilie met hartklachten

25 OKT 1965

Gerard Philips

Na ernstige hartklachten moet Mgr. Philips verplicht volledige rust nemen.

Op 7 november keert hij met de trein terug naar België. Het vliegtuig nemen zou voor zijn conditie te riskant zijn. Op 9 november celebreert hij nog de eucharistie voor de Belgische parlementsleden bij de opening van het parlementaire jaar. Maar op 10 november wordt hij hoogdringend in het ziekenhuis opgenomen met een beginnende hartinfarct. Zijn tweede.

Spilfiguur vervangen niet eenvoudig

Door het vertrek van Philips is er grote ongerustheid over de afwerking van schema 13. Na de interventies van de Concilievaders moet de tekst herschreven worden. Eigenlijk is de Franse peritus Haubtmann verantwoordelijk, als secretaris van de gemengde commissie. Maar in de praktijk ligt de leiding bij Philips. Haubtmann kent niet voldoende latijn en is ook niet geschikt om een commissie met 60 leden efficiënt voor te zitten.

De organisatie van dit werk wordt voor een groot deel overgenomen door Mgr. Heuschen.

Meer weten

Gerard Philips: Onthechting wordt mij opgelegd: zo is de deugd niet zo moeilijk

Pieter Smulders over Philips in een brief van 29 oktober:

Overigens voorlopig één van de laatste daden van Mgr. Philips. Want nadat hij zaterdag en maandagmorgen de besprekingen had geleid, heeft hij weer een hartaanval gekregen en heeft de dokter hem absolute rust van minstens tien dagen voorgeschreven. Zoals ik vroeger al eens geschreven heb, is hij misschien de man die voor het Concilie de grootste verdiensten heeft. In de voorbereidende Commissies heeft hij dapper gevochten tegen de Romeinse kliek. Toen heeft hij tijdens de eerste zitting de eerste schets geschreven voor de Constitutie over de Kerk, en al het werk daaraan en aan het nieuwe ontwerp over de Openbaring geleid, en die stukken in veilige haven gebracht, grotendeels door zijn persoonlijke werkkracht en betrouwbaarheid. En toen het ontwerp over de Kerk in de Wereld dreigde te stranden, heeft hij ook daarover de leiding moeten nemen. Genoeg om een veel jongere man te breken, maar hij heeft het ondanks zijn hartkwaal tot nu toe gebolwerkt. Met enorme en accurate werkkracht heeft hij werk verdeeld en teksten gecorrigeerd, eindeloze besprekingen met engelengeduld en onvermoeibare opmerkzaamheid geleid, en de verschillende stukken langs allerhande klippen gestuurd. Zonder hem was er van het werk van de Theologische Commissie niets terecht gekomen, en dus —behalve de Liturgie— ook van het Concilie niet. Hopelijk knapt hij, nu dat harde werk is afgelopen, weer op.