50 jaar geleden vond het Tweede Vaticaans Concilie plaats. Een historische gebeurtenis van wereldformaat én een spannend verhaal. Zonder het Concilie is de Kerk van gisteren, vandaag en morgen niet te verstaan.
Herbeleef dag na dag het Concilie zoals het 50 jaar geleden gebeurde. Volg de actualiteit op de voet en neem deel aan het debat op Facebook.
Volgconcilie is een initiatief van het Studiecentrum Kerk en Media vzw met medewerking van
We hebben getracht alle rechthebbenden op copyright te bereiken. Mochten er toch illustraties zijn opgenomen zonder voorkennis van rechthebbenden, dan worden zij verzocht contact op te nemen met de uitgever: Studiecentrum Kerk en Media vzw, Halewijnlaan 92, 2050 Antwerpen
Zondagochtend opent de tweede zittijd van het Concilie. Met minder ceremonieel dan de eerste. Geen grootse optocht dit keer. De bisschoppen lopen, mijter in de hand, naar de Sint-Pietersbasiliek en zoeken hun plaatsen. De nieuwelingen onwennig.
Kerk is het centrale Conciliethema
In zijn lange openingstoespraak noemt Paulus VI de Kerk het centrale onderwerp van het Concilie. Hij onderscheidt ook 4 doelstellingen:
nieuw en meer omvattend inzicht formuleren over wat de Kerk eigenlijk is
Kerk vernieuwen en hervormen
eenheid onder alle christenen bevorderen
dialoog aangaan met de moderne wereld
Paus vraagt vergiffenis voor fouten Katholieke Kerk
Terwijl de paus de derde doelstelling uitspreekt, richt hij zich rechtstreeks tot de protestantse en orthodoxe waarnemers op de tribune links in de Concilieaula. Een bijzonder moment. Ontroerend voor vele Concilievaders. Maar ook een schok voor sommige anderen. Want voor het eerst vraagt een paus vergiffenis voor de fouten van de Katholieke Kerk.
Met alle eerbied richt onze toespraak zich nu tot de afgevaardigden van de christelijke gemeenschappen die van de katholieke Kerk zijn gescheiden en die werden gezonden om als waarnemers deze plechtige zittingen mee te maken. Het is ons een aangename taak hen van harte te begroeten. Wij danken hen dat zij hierheen gekomen zijn. Door hen zenden wij een boodschap - de vertolking van onze vaderlijke en broederlijke liefde - naar de eerbiedwaardige, christelijke gemeenschappen welke zij hier vertegenwoordigen.
Onze stem trilt, ons hart bonst, want evenals hun huidige nabijheid ons een onuitsprekelijke troost en een zoete hoop schenkt, zo treft ons de lange scheiding zeer bitter.
Indien ons vanwege deze scheiding enige schuld zou moeten worden toegerekend, dan smeken wij God nederig om vergeving en aan de broeders zelf vragen wij - indien zij menen door ons te zijn beledigd - vergiffenis. Onzerzijds zijn wij bereid de beledigingen te vergeven die de katholieke Kerk zijn aangedaan en de smart te vergeten, waarvan de langdurige onenigheid en scheiding de oorzaak is geweest. Moge de hemelse Vader deze, onze verklaring welwillend aanvaarden en ons allen de waarlijk broederlijke vrede terugschenken.
Paulus VI. Vert. katholiek archief. Geciteerd in: Xavier Rynne. Brieven uit Vaticaanstad 2. pp.321-322.